* می تازد

آی زمان ، اسب چموش من
آنقدرها هم که فکر می کردم نجیب نیستی
سوار بر تو ام ، اما انگار  ، تویی که سوار منی
می تازی در این کویر ، به مقصدی نامعلوم
 من  ، چشم هایم را بسته ام ، تیر خورده و مجروح
صدای نفسهایت را می شنوم و گامهای استوارت را
مرا به کدامین دیار می بری؟
از حال سوارت بی خبری رفیق
آهسته تر برو
این تکان ها زخمم را عمیق تر می کند  ...